Kliknij tutaj --> 🦘 św klara patronką do bierzmowania

Św. Klara patronuje Asyżowi i Florencji, zakonowi klarysek i kapucynek, bieliźniarkom, hafciarkom oraz praczkom i osobom chorym na oczy. W roku 1956 ogłoszona z. kasiaaII. odpowiedział (a) 09.02.2012 o 20:05: W roku 1956 ogłoszona została patronką radia i telewizji. Więc nie jest ona patrąną ani zwierząt ani lekarzy weterynarii. Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, zwana także Małą Tereską (dla odróżnienia od św. Teresy z Avila, zwanej Wielką) albo Teresą z Lisieux, urodziła się w Alencon (Normandia) w nocy z 2 na 3 stycznia 1873 r. jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej matka. Wzywała siostry do życia według Reguły, do życia miłością, posłuszeństwem, pokorą, i kończyła serdecznym przypomnieniem o tych, którzy byli największą troską jej apostolskiego serca: "powierzam wam mych umiłowanych ubogich, czyńcie wszystko z miłością, by dzięki waszemu nauczaniu, modlitwie i trudom, wszyscy mogli się Jan Paweł II (1920-2005) był pierwszym Polakiem na Stolicy Piotrowej. Odegrał ogromną rolę w upadku komunizmu. Papież Pielgrzym, Papież Rodziny, Największy Obrońca Życia Ludzkiego, Wielki Polak i Wielki Święty. Nauczał o Bożym Miłosierdziu, wskazując, że Jezus Chrystus jest jedyną drogą do Zbawienia. Przedstawiamy biografie i Święta Klara, ze względu na swoje nadprzyrodzone wizje, została w 1958 roku, za pontyfikatu papieża Piusa XII, ogłoszona patronką radia i telewizji. Wcześniej na swoją patronkę obrali ją sobie chorzy na oczy. Ma także pod swoją opieką bieliźniarki, hafciarki i praczki. Dzień św. Lieu De Rencontre Aix Les Bains. Św. Klara - patronką radia, telewizji i Klara, pochodzi z łaciny "clara" i oznacza: jasna, czysta, a także sławna. Poprzez nadanie tego imienia wyrażano pragnienie, aby osoba, która je nosi, była wzorem i przykładem dla innych. Pierwszą znaną świętą, która na chrzcie św. otrzymała to imię była św. Klara z Asyżu. Urodziła się w tym włoskim miasteczku w roku 1193 lub 1194. Była najstarszą z trzech córek pana Favarone z rycerskiego rodu Offreduccio i jego małżonki Ortolany. Matka, bardzo pobożna, często modliła się będąc brzemienną o szczęśliwe narodziny pierwszego dziecka. Podczas jednej z modlitw usłyszała słowa: "Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!". Umocniona tą przepowiednią nadała dziewczynce imię Klara. Dziecię otoczono troskliwą opieką. Jak na szlachecki ród przystało, zdobyła staranne wykształcenie, a także nauczyła się zarządzać domem; matka przekazywała jej tajniki haftu, ale również wiarę, umiłowanie modlitwy, szacunek dla każdego człowieka i miłosierdzie wobec ubogich. Gdy Klara była 12-letnią dziewczynką, Asyż został poruszony wyczynami młodego Jana Bernardone, przezywanego Franciszkiem. Po nieudanych próbach wejścia do stanu rycerskiego, ten syn kupca odszedł z miasta i został pustelnikiem. Wrócił jednak do Asyżu i zaczął wygłaszać płomienne kazania o miłości Bożej, o przyjaźni z Jezusem, o chwale Najświętszej Panny Maryi. Wszyscy orzekli, że Franciszek postradał zmysły, lecz Klara słuchając bosego Biedaczyny, odzianego w nędzną tunikę przepasaną sznurem, coraz bardziej rozumiała, że mówi prawdę, że wciąż Boża Miłość nie jest kochana. Po kilku latach także inni Asyżanie pojęli, że to co głosi Franciszek nie jest kolejną herezją, jakich wiele wówczas wymyślano. Jego dawni przyjaciele, jeden po drugim, zdobywali się na odejście od dotychczasowego życia, aby modlitwą, pracą i posługą rozgrzewać ludzkie serca. O Świętej Klarze Święty Franciszek i Święta Klara Urodzona w szlachetnej rodzinie, Klara z Asyżu miała zawrzeć korzystne małżeństwo, ale zamiast tego została powołana do Boga po wysłuchaniu kazania św. Opuściła rodzinę, ścięła długie włosy i zrezygnowała z majątku, aby podjąć życie zakonne. Zwykle przedstawia się ją trzymającą monstrancję, ponieważ wydarzyło się to, gdy żołnierze przyszli na nalot na jej klasztor. Chociaż była bardzo chora, kazała zanieść siebie i Najświętszy Sakrament pod mur klasztoru i modliła się o pomoc Bożą. Jej modlitwy zostały wysłuchane, a wrogowie uciekli. Ponieważ Klara miała podobno widzieć obraz Mszy św. na ścianie swojej sali chorych, jest patronką telewizji. Klara jest również patronką hafciarek, złotników, pracowników pralni i osób cierpiących na choroby oczu. Zakup medaliki i różańce Św. Klary Patronka chorób oczu, telefonów i telewizji. Tapis przedstawiający św. Klarę Zainspirowana naukami św. Franciszka z Asyżu, św. Klara uciekła od bogactwa i szlachetności swojej rodziny, aby jako uboga zakonnica prowadzić życie poświęcone Jezusowi Chrystusowi. Franciszek prowadził ją, gdy zakładała swój własny zakon mniszek, którego misją było życie w prostocie, wzrastanie w świętości i modlitwa za świat potrzebujący Boga. Zakon, który założyła, istnieje do dziś i wciąż się rozwija; jest ponad 20 000 klarysek w ponad 75 krajach na całym świecie! Święta Klara urodziła się jako Chiara Offreduccio 16 lipca 1194 roku, najstarsze dziecko Favorino Sciffi (hrabiego Sasso-Rosso) i jego żony Ortolany. (Imię „Chiara” jest włoską wersją imienia „Klara”). Matka Klary była bardzo pobożną kobietą, która nauczyła wiary swoje córki, Klarę, Agnieszkę i Beatrycze. Kiedy św. Klara miała 12 lat, jej rodzice chcieli, aby wyszła za mąż za bogatego młodzieńca, ale św. Klara powiedziała im, że chce poczekać z małżeństwem do ukończenia 18 lat. Franciszka z Asyżu, który wygłosił kazanie, a jego przesłanie poruszyło jej serce. Chciała poświęcić swoje życie Chrystusowi i nie chciała wychodzić za mąż. W Niedzielę Palmową, kiedy jej rodzina poszła zbierać gałązki palmowe, św. Klara została w domu, aby móc uciec i żyć życiem, do którego czuła, że Bóg ją wzywa. Franciszka, który obciął jej włosy i dał do noszenia szorstką, brązową tunikę i czarny welon. Przez krótki czas mieszkała z grupą benedyktyńskich zakonnic, które trzymały ją z dala od ojca, który próbował ją porwać, aby sprowadzić ją do domu i wydać za mąż. Wkrótce dołączyła do niej siostra św. Klary, Agnieszka, i zamieszkały w pobliżu kościoła San Damiano, który odbudował św. Prowadziły bardzo proste i ubogie życie, które przyciągało inne kobiety, aby się do nich przyłączyć. Nie nosiły butów, nie jadły mięsa, mieszkały w ubogim domu, spały na podłodze i przez większość czasu zachowywały milczenie. Brak dóbr i luksusów pozwalał im skupić wzrok wyłącznie na modlitwie i poświęceniu. Ikona przedstawiająca św. Franciszka i św. Klarę Przez krótki czas św. Franciszek był przełożonym tego nowego zakonu (który w tym czasie był znany jako „Zakon San Damiano”). W 1216 r. św. Klara przyjęła funkcję opatki, co pozwoliło jej na samodzielne zarządzanie zakonem, bez kapłana jako zwierzchnika wspólnoty. Klara wielokrotnie w następnych latach musiała twardo trzymać się sposobu życia, którym żyła jej wspólnota, ponieważ władze kościelne wielokrotnie próbowały nakłonić wspólnotę do życia według Reguły św. Benedykta, którą Klara uważała za zbyt luźną w porównaniu z tym, do czego czuła się powołana. Klara była zdecydowana żyć w ubóstwie i prostocie, stawiając na pierwszym miejscu tylko Boga. W pierwszych latach zakładania swojego zakonu Klara pozostawała dobrą przyjaciółką św. Opiekowała się nim w ostatnich latach jego życia, aż do jego śmierci w 1226 roku. Po śmierci św. Franciszka, św. Klara kontynuowała pracę, aby zachować surowy styl życia, którym żyła ona i jej siostry – nawet do tego stopnia, że nie zgadzała się z papieżami, którzy zachęcali ją do złagodzenia reguły. Stwierdziła: „Mówią, że jesteśmy zbyt ubogie, ale czy serce, które posiada nieskończonego Boga, może być naprawdę nazwane ubogim?”. Serce św. Klary z pewnością posiadało Boga i jako takie okazywało miłość do swoich sióstr we wszystkim, co robiła. Klara, choć nosiła tytuł opatki, służyła siostrom przy stole, opiekowała się nimi, gdy były chore, myła i całowała ich obolałe stopy, gdy wracały z żebrania. Wstawała późno w nocy, aby przykryć siostry, które zrzuciły z siebie koce. Każdego ranka wstawała jako pierwsza, zapalała świece i dzwoniła dzwonkiem, aby wezwać siostry do chóru na modlitwę. Po modlitwie opuszczała kaplicę z rozpromienioną twarzą. W 1244 roku cesarz Fryderyk II, który był w stanie wojny z papieżem, wkroczył na teren Asyżu, aby go zaatakować. Jednym z pierwszych miejsc, w których się zatrzymał, było San Damiano, gdzie mieszkała św. Klara i jej siostry. Klara była bardzo chora, ale na wieść o inwazji wstała z łóżka, aby zrobić wszystko, co w jej mocy, aby ochronić swoje siostry. Klara wzięła Najświętszy Sakrament i poprosiła, aby wyniesiono ją do furty, na oczach napastników. Klara modliła się o ochronę i bezpieczeństwo swoich sióstr i usłyszała głos Boga, który powiedział jej, że będą one zawsze pod Jego opieką. Następnie Klara modliła się za miasto i ponownie została zapewniona, że będzie ono pod Bożą opieką. Klara zwróciła się do swoich sióstr i powiedziała im, aby zaufały Jezusowi. Nagle, przerażenie ogarnęło atakujących żołnierzy i uciekli oni w pośpiechu, pozostawiając św. Klarę i jej siostry bez szwanku. Witraż Świętej Klary Jednej Wigilii Święta Klara była zbyt chora, aby uczestniczyć we Mszy Świętej. W łóżku wzdychała do siebie i modliła się: „Zobacz Panie, zostałam tu sama z Tobą”. W tym momencie św. Klara otrzymała wizję, w której była w stanie zobaczyć Mszę Świętą w trakcie jej trwania, a jednak z własnego pokoju. Z tego powodu wiele lat później, w 1958 r., papież Pius XII ogłosił ją patronką telewizji, ponieważ otrzymała od Boga „przekaz na żywo”. Po latach starań, aby jej reguła stała się oficjalną regułą, według której miały żyć jej siostry, 9 sierpnia 1253 r. papież Innocenty IV wydał bullę „Solet annuere”, w której potwierdził, że reguła św. Klary będzie regułą rządzącą Zakonem Ubogich Pań św. Zaledwie dwa dni później, 11 sierpnia, św. Klara zmarła. Wkrótce potem, 15 sierpnia 1255 roku, papież Aleksander IV kanonizował św. Budowa bazyliki św. Klary została ukończona w 1560 r. w Asyżu, we Włoszech. Jej szczątki zostały przeniesione do bazyliki i pozostają tam do dziś. W 1263 r. papież Urban IV zmienił nazwę jej zakonu z „Zakonu Ubogich Pań” na „Zakon Świętej Klary”, bardziej znany jako „Ubogie Klaryski”.” Patronat Świętej Klary Święta Klara z Asyżu jest patronką osób z chorobami oczu, hafciarek, pracowników pralni, pracowników igieł, telefonów i telewizji. Imię św. Klary oznacza „czysty” i „jasny”, dlatego też została poświęcona jako patronka osób z chorobami oczu, które mogą cierpieć z powodu ciemności ślepoty lub różnego rodzaju niewyraźnego widzenia spowodowanego chorobą. Ze względu na swój wielki talent do szycia i haftowania została nazwana patronką hafciarek i osób pracujących z tkaniną. Wyhaftowała przepiękne obrusy ołtarzowe dla kościołów w Asyżu. Stała się znana jako twórczyni „haftu asyskiego”, który jest specjalnym rodzajem haftu krzyżykowego, wykorzystującym podwójny ścieg biegnący, który obrysowuje motyw, oraz tło wykonane ściegiem krzyżykowym, pozostawiając obszar motywu pozbawiony jakichkolwiek ściegów. Klara była zbyt chora, aby uczestniczyć we Mszy Świętej, Pan dał jej wizję Mszy Świętej w trakcie jej trwania. Skojarzenie tej „transmisji na żywo” ze współczesną telewizją sprawiło, że Klara została uznana za patronkę telewizji. Święta Klara w sztuce Święta Klara, kiedy jest przedstawiana w sztuce, prawie zawsze występuje w jednej z dwóch postaci. Pierwszy z nich to habit klaryski (welon i szata), trzymającej monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Klara trzymała monstrancję jako ochronę dla swojego zakonu, a wojska cesarza Fryderyka II wycofały się i pozostawiły klasztor bez szwanku. Drugi najczęściej spotykany wizerunek św. Klary również przedstawia ją w habicie klaryski, ale zamiast samotnie, stoi ona ze św. Franciszkiem z Asyżu, swoim duchowym mentorem i bratem w Chrystusie. Modlitwy do św. Klara Modlitwy Święta Klara z monstrancją. Klara z monstrancją Modlitwa do św. Klary O chwalebna święta Klaro! Bóg obdarzył Cię mocą nieustannego czynienia cudów i łaską odpowiadania na modlitwy tych, którzy wzywają Twej pomocy w nieszczęściu, niepokoju i utrapieniu. Prosimy Cię, uzyskaj od Jezusa przez Maryję, Jego Najświętszą Matkę, to o co Cię tak gorąco i z nadzieją błagamy (wymień swoją prośbę), jeśli to będzie dla większej czci i chwały Bożej i dla dobra naszych dusz. Amen. Modlitwa św. Klary Boże Miłosierdzia, Ty natchnąłeś świętą Klarę miłością ubóstwa. Z pomocą jej modlitw, spraw, abyśmy naśladując Chrystusa w ubóstwie ducha, doszli do radosnego oglądania Twojej chwały w królestwie niebieskim. Prosimy Cię o to przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje i Duchem Świętym, Bóg jeden, na wieki wieków. Amen. Modlitwa do św. Klary Droga św. Klaro, zainspirowana przez św. Franciszka, zostałaś ubogą zakonnicą ze względu na Jezusa i założyłaś „klaryski”. Mówi się nam, jak bardzo ceniłaś Chrystusa obecnego w Sakramencie Ołtarza. Czyż Msza św. nie jest swego rodzaju telewizją ofiary Chrystusa na krzyżu? Pomóż wszystkim pracownikom telewizji głosić prawdę i odciągać od fałszu i zła. Amen. Nowenna do św. Klary Droga św. Klaro, jako młoda dziewczyna naśladowałaś miłość swojej matki do ubogich w rodzinnym Asyżu. Zainspirowana kazaniami św. Franciszka, który z entuzjazmem śpiewał o swoim Panu Jezusie i Pani Ubóstwa, w wieku dziewiętnastu lat oddałaś swoje życie Jezusowi, pozwalając, by św. Franciszek obciął ci twoje piękne włosy i przywdział habit franciszkański. Przez całe życie ofiarowałaś swoje wielkie cierpienia za swoje siostry, klaryski i nawrócenie dusz. Bardzo pomagałaś św. Franciszkowi w jego nowym zakonie, kontynuując jego ducha we franciszkanach po jego śmierci. Przede wszystkim miałaś głęboką miłość do Jezusa w Najświętszym Sakramencie, która podsycała twoje powołanie do miłości i opieki nad ubogimi. Proszę, módl się za mnie (wymień swoją prośbę), abym starał się zachować Jezusa jako moją pierwszą miłość, tak jak ty to czyniłeś. Pomóż mi wzrastać w miłości do Najświętszego Sakramentu, w trosce o ubogich i w ofiarowaniu Bogu całego mojego życia. Ojcze Niebieski, dziękuję Ci za dar świętej Klary. Klary. Za jej wstawiennictwem, proszę Cię, wysłuchaj i odpowiedz na moją modlitwę, w imię Jezusa, Twojego Syna. Amen. Eksperyment Zainspirowana kazaniami św. Franciszka z Asyżu, św. Klara opuściła bogactwo i status swojej rodziny, aby jako uboga zakonnica prowadzić życie poświęcone Jezusowi Chrystusowi. Franciszek był jej mentorem, gdy zakładała swój własny zakon mniszek. Jej misją było życie w prostocie, wzrastanie w świętości i modlitwa za świat potrzebujący Boga. Zakon ten istnieje do dziś, 800 lat później, i wciąż się rozwija; jest ponad 20 000 klarysek w ponad 75 krajach na całym świecie! Życiorys świętej Klary Św. Klara, dziewica, założycielka Zakonu Sióstr Klarysek, patronka radia i telewizji Asyż – oto miejsce, do którego od ośmiu wieków przybywają liczni pielgrzymi, aby rozważać boską legendę Klary, legendę, która wywarła ogromny wpływ na życie Kościoła i na historię duchowości chrześcijańskiej. Trzeba koniecznie w naszej epoce powtórzyć odkrycie św. Klary, gdyż ma ono doniosłe znaczenie dla Kościoła; trzeba koniecznie dokonać odkrycia tego charyzmatu, tego powołania. Konieczne jest ponowne odkrycie boskiej legendy Franciszka i Klary” (przemówienie Jana Pawła II w Asyżu, 12 marca 1982 roku). Jest naprawdę trudno rozłączyć te dwa imiona: Franciszka i Klary. Te dwa zjawiska: Franciszka i Klary. Te dwie legendy: Franciszka i Klary… Trudno jest rozdzielić imiona Franciszka i Klary. Znajduje się między nimi coś głębokiego, czego nie można zrozumieć, pomijając kryteria duchowości franciszkańskiej, chrześcijańskiej, ewangelicznej, czego nie można ogarnąć w oparciu o kryteria ludzkie. Dwumian: Franciszek – Klara jest rzeczywistością, którą pojmuje się jedynie poprzez kategorie chrześcijańskie, duchowe, niebieski; jednakże należy on do rzeczywistości tej ziemi, tego miasta, tego Kościoła. Wszystko zaczęło się tu w Asyżu” (tamże). Klara, córka szlachcica Favarone d’Offreduccio i Ortolany, urodziła się w Asyżu w 1193 r. (według innych w 1194). W wieku 18 lat pociągnięta ideałami ubóstwa, pokory oraz umiłowania Ukrzyżowanego Chrystusa, którymi żył i głosił Franciszek Bernardone, w nocy niedzieli Palmowej 1211 r. uciekła z pałacu swoich rodziców i udała się do Porcjunkuli, gdzie czekał na nią Franciszek ze swoimi braćmi. Tu z rąk Biedaczyny otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny, ale wcześnie ściął jej piękne i bujne włosy. Przy ołtarzu Matki Bożej Anielskiej poświęciła się Bogu przyrzekając pozostać na zawsze ubogą, posłuszną i dziecinną za przykładem Jezusa Chrystusa. Tej nocy powstał drugi zakon franciszkański znany dziś w świecie pod nazwą: siostry klaryski. Franciszek rzeczywiście odegrał w życiu Klary wspaniałą rolę przez wskazanie drogi do Chrystusa, którego już przedtem wybrała za wzór i cel swoich wszystkich dążeń. Gdy w 1211 r. wyszła ukradkiem z domu i udała się do Franciszka nie spodziewała się, że skutki tego czynu przekroczą granice Asyżu, a później Italii. Wiedziała jedno: do najważniejszego dzieła w historii ludzkości – do zbawienia – kobieta jest tak samo powołana jak i mężczyzna. I w równej z nim mierze odpowiada przed Bogiem i bliźnimi za los i wartość tego dzieła w sobie i w całym świecie. Po krótkim pobycie u ss. Benedyktynek k. Asyżu (Bastia i Subasio) Franciszek przyprowadził ją do klasztoru przy kościele św. Damiana. Od roku 1211 do śmierci w 1253 roku Klara walczyła o zachowanie tożsamości zakonu, do którego przylgnęła nazwa: „Ubogie panie”. Walczyła o pełną treść tego tytułu tłumacząc papieżom Grzegorzowi IX i Innocentemu IV, że w proteście ubóstwem przeciwko szerzącemu się kultowi pieniądza i bogactw kobiety potrafią przynajmniej dorównać mężczyzną. Została zrozumiana przez ówczesny świat niewieści. Do klasztoru przy kościółku św. Damiana zaczęły się zgłaszać postulantki z różnych klas społecznych. Pierwszymi były: jej rodzona siostra Katarzyna, która przybrała imię Agnieszka, późniejsza przełożona klasztoru w Monticelii, a po śmierci została kanonizowana; jej własna matka po owdowieniu, Mortulana z najmłodszą córką Beatrycze. Idea takiego włączania się w życie Kościoła trafiła w Europie na dobry grunt. Takim były Czechy ze św. Agnieszką z Pragi i Polska, gdzie w drugiej połowie XIII wieku widzimy wśród klarysek św. Kingę, bł. Salomeę i bł. Jolantę – wszystkie z książęcego rodu. W postawie Klary nie było ani pogardy, ani naiwnego uwielbienia tego świata, który według niej składał się z jej braci i sióstr w człowieczeństwie. Giotto namalował ją pochyloną nad martwym ciałem św. Franciszka, od którego wiele się nauczyła – przede wszystkim szacunku dla dzieła Bożego, jakim jest cały kosmos i w nim człowiek. Była pojętą uczennicą i doskonałą mistrzynią kobiecości dbałej o swoje prawa; broniącej własnej godności w granicach uznawanych nie kaprysami ludzi, lecz wolą Bożą. Przez całe życie okazywała się mężną niewiastą, małą, wyrozumiałą, delikatną, ale zawsze zdecydowaną. Chętnie nazywała się roślinką św. Franciszka. Gdy Franciszek, obdarzony stygmatami, zapadał na zdrowiu, Klara przyjęła go u św. Damiana i gościła w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Krótko przed śmiercią Biedaczyna przekazał jej, ostatnią swoją wolę, a po jego zgonie bracia przynieśli jego ciało do św. Damiana i Święta po raz ostatni kompletowała jego stygmaty. W klasztorze św. Damiana Klara przeżyła 42 lata, w tym aż 28 w chorobie i cierpieniu. Do samej śmierci pełniła posługę przełożonej. Śmiertelnie chorą odwiedził papież Innocenty IV. 2 dni przed śmiercią Klary tenże papież zatwierdza regułę napisaną przez nią na wzór reguły św. Franciszka, a nie św. Benedykta. Zmarła 11 sierpnia 1253 roku. Kanonizował ją papież Aleksander IV 15 sierpnia 1255 r. w Anagni. W bulli kanonizacyjnej papież nawiązując do śmierci Klary (znaczy jasna, promienna) pisze: „Klara przed swym nawróceniem jasna, w nawróceniu jeszcze jaśniejsza, w życiu zamkniętym przejasna, najjaśniejsza po dokonaniu doczesnego życia! Zajaśniała bowiem w świecie, rozbłysła w zakonie, w domu jaśniała jak promyk, w klasztorze rozbłysła jak światło błyskawicy. Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, zajaśniała na ziemi, sieje blaski w niebie! W prawdzie światło to pozostawało zamknięte wewnątrz murów klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie, skupiało się w ciasnym klasztorze, a równocześnie rozsiewało się po szerokim świecie, trzymało się wnętrza a wypływało na zewnątrz. Klara żyła bowiem w ukryciu, ale życie jej stawało się jawne, Klara milczała, ale jej fama była głośna, Klara kryła się w celi, ale znaną była po miastach”. Ciało jej złożono w kościele św. Jerzego, a po wybudowaniu bazyliki ku jej czci umieszczono w niej w 1260 r., gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę w monstrancją w ręku. Podczas najazdu Saracenów na Asyż (1240 i 1241) Święta spowodowała swym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu odstąpienie ich od obleganego miasta. Klara pozostawiła kilka pism: 1. Reguła, którą zatwierdził 9 sierpnia 1253 r. papież Innocenty IV, 2. Testament i błogosławieństwo, 3. 4 listy do św. Agnieszki z Pragi, Św. Agnieszka (kanonizował ją papież Jan Paweł II dnia 12 listopada 1989 r.) była córką Ottona I, króla Czech, i Konstancji Węgierskiej, krewnej św. Elżbiety. Wychowywała się klasztorze cystersek w Trzebnicy, a potem w klasztorze w Doxan (Czech). Ufundowała szpital dla ubogich oraz dwa klasztory: franciszkanów i klarysek w Pradze. Welon klaryski przyjęła w 1234 r. a nieco później została ksienią swojego klasztoru, 4. List do s. Ermenetrudy z Bruges. Życiorys, czyli „Legenda o św. Klarze” napisał br. Tomasz z Celano. W 1953 r. papież Pius XII ustanowił św. Klarę patronką radia i telewizji. Bowiem nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w noc Bożego Narodzenia 1252 r. w bazylice św. Franciszka na nabożeństwie, z Bożej łaski na odległość doskonale widziała jakby na ekranie i słyszała wszystko jakby była obecna na uroczystości w dolnej bazylice grobu Biedaczyny. 27 października 1986 r. Jan Paweł II podczas niezapomnianego spotkania modlitewnego przedstawicieli wielkich religii świata powiedział: „To jest trwała lekcja Asyżu: to jest lekcja św. Franciszka, który w cielił w życie ujmujący nas ideał; to jest lekcja św. Klary, która byłą jego pierwszą naśladowczynią. Jest to ideał złożony z łagodności, pokory, głębokiego poczucia Boga oraz oddania się na służbę wszystkim. Św. Franciszek był człowiekiem pokoju, św. Klara była w najwyższym stopniu kobietą modlitwy. Jej więź w modlitwie podtrzymywała Franciszka i jego towarzyszy, podobnie jak podtrzymuje nas dziś. Franciszek i Klara dają przykład życia w pokoju z Bogiem, z samym sobą, ze wszystkimi mężczyznami i kobietami na tym świecie. Niech ten święty mąż i ta święta kobieta będą natchnieniem dla wszystkich ludzi dzisiaj, by mieli tę samą siłę charakteru i miłości Boga i bliźniego, by kroczyć nadal drogą, którą musimy iść razem. Poruszeni przykładem św. Franciszka i św. Klary – prawdziwych uczniów Chrystusa i przekonani przykładem tego dnia, który przeżyliśmy razem, zobowiązujemy się do dokonania rachunku sumienia, do wierniejszego słuchania ich głosu, do czyszczenia naszego ducha z uprzedzeń, gniewu, wrogości, zazdrości i zawiści. Będziemy się starali czynić pokój w myśli i w działaniu, mając umysł i serce zwrócone ku jedności ludzkiej rodziny”. Opracował O. Tadeusz Słotwiński ofmAsyż – oto miejsce, do którego od ośmiu wieków przybywają liczni pielgrzymi, aby rozważać boską legendę Klary, legendę, która wywarła ogromny wpływ na życie Kościoła i na historię duchowości chrześcijańskiej. Trzeba koniecznie w naszej epoce powtórzyć odkrycie św. Klary, gdyż ma ono doniosłe znaczenie dla Kościoła; trzeba koniecznie dokonać odkrycia tego charyzmatu, tego powołania. Konieczne jest ponowne odkrycie boskiej legendy Franciszka i Klary” (przemówienie Jana Pawła II w Asyżu, 12 marca 1982 roku). Jest naprawdę trudno rozłączyć te dwa imiona: Franciszka i Klary. Te dwa zjawiska: Franciszka i Klary. Te dwie legendy: Franciszka i Klary… Trudno jest rozdzielić imiona Franciszka i Klary. Znajduje się między nimi coś głębokiego, czego nie można zrozumieć, pomijając kryteria duchowości franciszkańskiej, chrześcijańskiej, ewangelicznej, czego nie można ogarnąć w oparciu o kryteria ludzkie. Dwumian: Franciszek – Klara jest rzeczywistością, którą pojmuje się jedynie poprzez kategorie chrześcijańskie, duchowe, niebieski; jednakże należy on do rzeczywistości tej ziemi, tego miasta, tego Kościoła. Wszystko zaczęło się tu w Asyżu” (tamże). Klara, córka szlachcica Favarone d’Offreduccio i Ortolany, urodziła się w Asyżu w 1193 r. (według innych w 1194). W wieku 18 lat pociągnięta ideałami ubóstwa, pokory oraz umiłowania Ukrzyżowanego Chrystusa, którymi żył i głosił Franciszek Bernardone, w nocy niedzieli Palmowej 1211 r. uciekła z pałacu swoich rodziców i udała się do Porcjunkuli, gdzie czekał na nią Franciszek ze swoimi braćmi. Tu z rąk Biedaczyny otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny, ale wcześnie ściął jej piękne i bujne włosy. Przy ołtarzu Matki Bożej Anielskiej poświęciła się Bogu przyrzekając pozostać na zawsze ubogą, posłuszną i dziecinną za przykładem Jezusa Chrystusa. Tej nocy powstał drugi zakon franciszkański znany dziś w świecie pod nazwą: siostry klaryski. Franciszek rzeczywiście odegrał w życiu Klary wspaniałą rolę przez wskazanie drogi do Chrystusa, którego już przedtem wybrała za wzór i cel swoich wszystkich dążeń. Gdy w 1211 r. wyszła ukradkiem z domu i udała się do Franciszka nie spodziewała się, że skutki tego czynu przekroczą granice Asyżu, a później Italii. Wiedziała jedno: do najważniejszego dzieła w historii ludzkości – do zbawienia – kobieta jest tak samo powołana jak i mężczyzna. I w równej z nim mierze odpowiada przed Bogiem i bliźnimi za los i wartość tego dzieła w sobie i w całym świecie. Po krótkim pobycie u ss. Benedyktynek k. Asyżu (Bastia i Subasio) Franciszek przyprowadził ją do klasztoru przy kościele św. Damiana. Od roku 1211 do śmierci w 1253 roku Klara walczyła o zachowanie tożsamości zakonu, do którego przylgnęła nazwa: „Ubogie panie”. Walczyła o pełną treść tego tytułu tłumacząc papieżom Grzegorzowi IX i Innocentemu IV, że w proteście ubóstwem przeciwko szerzącemu się kultowi pieniądza i bogactw kobiety potrafią przynajmniej dorównać mężczyzną. Została zrozumiana przez ówczesny świat niewieści. Do klasztoru przy kościółku św. Damiana zaczęły się zgłaszać postulantki z różnych klas społecznych. Pierwszymi były: jej rodzona siostra Katarzyna, która przybrała imię Agnieszka, późniejsza przełożona klasztoru w Monticelii, a po śmierci została kanonizowana; jej własna matka po owdowieniu, Mortulana z najmłodszą córką Beatrycze. Idea takiego włączania się w życie Kościoła trafiła w Europie na dobry grunt. Takim były Czechy ze św. Agnieszką z Pragi i Polska, gdzie w drugiej połowie XIII wieku widzimy wśród klarysek św. Kingę, bł. Salomeę i bł. Jolantę – wszystkie z książęcego rodu. W postawie Klary nie było ani pogardy, ani naiwnego uwielbienia tego świata, który według niej składał się z jej braci i sióstr w człowieczeństwie. Giotto namalował ją pochyloną nad martwym ciałem św. Franciszka, od którego wiele się nauczyła – przede wszystkim szacunku dla dzieła Bożego, jakim jest cały kosmos i w nim człowiek. Była pojętą uczennicą i doskonałą mistrzynią kobiecości dbałej o swoje prawa; broniącej własnej godności w granicach uznawanych nie kaprysami ludzi, lecz wolą Bożą. Przez całe życie okazywała się mężną niewiastą, małą, wyrozumiałą, delikatną, ale zawsze zdecydowaną. Chętnie nazywała się roślinką św. Franciszka. Gdy Franciszek, obdarzony stygmatami, zapadał na zdrowiu, Klara przyjęła go u św. Damiana i gościła w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Krótko przed śmiercią Biedaczyna przekazał jej, ostatnią swoją wolę, a po jego zgonie bracia przynieśli jego ciało do św. Damiana i Święta po raz ostatni kompletowała jego stygmaty. W klasztorze św. Damiana Klara przeżyła 42 lata, w tym aż 28 w chorobie i cierpieniu. Do samej śmierci pełniła posługę przełożonej. Śmiertelnie chorą odwiedził papież Innocenty IV. 2 dni przed śmiercią Klary tenże papież zatwierdza regułę napisaną przez nią na wzór reguły św. Franciszka, a nie św. Benedykta. Zmarła 11 sierpnia 1253 roku. Kanonizował ją papież Aleksander IV 15 sierpnia 1255 r. w Anagni. W bulli kanonizacyjnej papież nawiązując do śmierci Klary (znaczy jasna, promienna) pisze: „Klara przed swym nawróceniem jasna, w nawróceniu jeszcze jaśniejsza, w życiu zamkniętym przejasna, najjaśniejsza po dokonaniu doczesnego życia! Zajaśniała bowiem w świecie, rozbłysła w zakonie, w domu jaśniała jak promyk, w klasztorze rozbłysła jak światło błyskawicy. Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, zajaśniała na ziemi, sieje blaski w niebie! W prawdzie światło to pozostawało zamknięte wewnątrz murów klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie, skupiało się w ciasnym klasztorze, a równocześnie rozsiewało się po szerokim świecie, trzymało się wnętrza a wypływało na zewnątrz. Klara żyła bowiem w ukryciu, ale życie jej stawało się jawne, Klara milczała, ale jej fama była głośna, Klara kryła się w celi, ale znaną była po miastach”. Ciało jej złożono w kościele św. Jerzego, a po wybudowaniu bazyliki ku jej czci umieszczono w niej w 1260 r., gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę w monstrancją w ręku. Podczas najazdu Saracenów na Asyż (1240 i 1241) Święta spowodowała swym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu odstąpienie ich od obleganego miasta. Klara pozostawiła kilka pism: 1. Reguła, którą zatwierdził 9 sierpnia 1253 r. papież Innocenty IV, 2. Testament i błogosławieństwo, 3. 4 listy do św. Agnieszki z Pragi, Św. Agnieszka (kanonizował ją papież Jan Paweł II dnia 12 listopada 1989 r.) była córką Ottona I, króla Czech, i Konstancji Węgierskiej, krewnej św. Elżbiety. Wychowywała się klasztorze cystersek w Trzebnicy, a potem w klasztorze w Doxan (Czech). Ufundowała szpital dla ubogich oraz dwa klasztory: franciszkanów i klarysek w Pradze. Welon klaryski przyjęła w 1234 r. a nieco później została ksienią swojego klasztoru, 4. List do s. Ermenetrudy z Bruges. Życiorys, czyli „Legenda o św. Klarze” napisał br. Tomasz z Celano. W 1953 r. papież Pius XII ustanowił św. Klarę patronką radia i telewizji. Bowiem nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w noc Bożego Narodzenia 1252 r. w bazylice św. Franciszka na nabożeństwie, z Bożej łaski na odległość doskonale widziała jakby na ekranie i słyszała wszystko jakby była obecna na uroczystości w dolnej bazylice grobu Biedaczyny. 27 października 1986 r. Jan Paweł II podczas niezapomnianego spotkania modlitewnego przedstawicieli wielkich religii świata powiedział: „To jest trwała lekcja Asyżu: to jest lekcja św. Franciszka, który w cielił w życie ujmujący nas ideał; to jest lekcja św. Klary, która byłą jego pierwszą naśladowczynią. Jest to ideał złożony z łagodności, pokory, głębokiego poczucia Boga oraz oddania się na służbę wszystkim. Św. Franciszek był człowiekiem pokoju, św. Klara była w najwyższym stopniu kobietą modlitwy. Jej więź w modlitwie podtrzymywała Franciszka i jego towarzyszy, podobnie jak podtrzymuje nas dziś. Franciszek i Klara dają przykład życia w pokoju z Bogiem, z samym sobą, ze wszystkimi mężczyznami i kobietami na tym świecie. Niech ten święty mąż i ta święta kobieta będą natchnieniem dla wszystkich ludzi dzisiaj, by mieli tę samą siłę charakteru i miłości Boga i bliźniego, by kroczyć nadal drogą, którą musimy iść razem. Poruszeni przykładem św. Franciszka i św. Klary – prawdziwych uczniów Chrystusa i przekonani przykładem tego dnia, który przeżyliśmy razem, zobowiązujemy się do dokonania rachunku sumienia, do wierniejszego słuchania ich głosu, do czyszczenia naszego ducha z uprzedzeń, gniewu, wrogości, zazdrości i zawiści. Będziemy się starali czynić pokój w myśli i w działaniu, mając umysł i serce zwrócone ku jedności ludzkiej rodziny”. Opracował O. Tadeusz Słotwiński ofm W Polsce znajduje się około 200 kościołów pw. św. Katarzyny, zaś ponad 30 miejscowości wywodzi swoja nazwę od jej imienia. Jest patronką dziewcząt, dziewic, starych panien, teologów, uczonych, mówców, studentów, sekretarek, kołodziejów, młynarzy, żeglarzy, kolejarzy, drukarzy, szewców, krawcowych, prawników; wzywa się jej przy migrenie i bólu zębów... Św. Katarzyna ukazywana jest z mieczem lub kołem, często w koronie, z kwiatem, krzyżem lub palmą. Jej imię wywodzi się od greckiego słowa katharos - czysty, bez skazy. Obraz św. Katarzyny z ołtarza głównego. Św. Katarzyna urodziła się pod koniec III w. w Aleksandrii, stolicy Egiptu, w znamienitej, być może nawet królewskiej, rodzinie. Była podobno niezwykle piękna i świetnie wykształcona. Wielu mężczyzn starało się o jej rękę; ponoć nawet sam cesarz chciał pojąć ją za żonę. Katarzyna jednak była niezwykle dumna i wyniosła i odrzucała wszystkich zalotników. Pewnego razu Katarzyna spotkała pustelnika, który opowiedział jej o Jezusie tak pięknie i sugestywnie, że dziewczyna postanowiła przyjąć wiarę chrześcijańską. Legenda mówi, że wkrótce potem, w czasie święta pogańskich bożków, Katarzyna zaczęła przekonywać zgromadzonych tam ludzi, że prawdziwym Bogiem jest Jezus Chrystus. Jej wystąpienie wzburzyło namiestnika cesarskiego, Galeriusza Maksymiana. Zwołał on zgromadzenie pięćdziesięciu mędrców, którzy mieli przekonać Katarzynę, iż tkwi ona w błędzie. Jednak siła jej argumentów była tak duża, że zdołała ona doprowadzić do nawrócenia się filozofów. Rozgniewany tym namiestnik skazał ich na śmierć, zaś Katarzynę polecił torturować. Miano ją łamać kołem - które podobno rozprysło się, raniąc zgromadzonych, a Katarzynie nie czyniąc żadnej krzywdy. W końcu zniecierpliwiony nieugiętą postawą dziewczyny Maksymian nakazał ściąć ją mieczem. Ciało Świętej, według legendy, aniołowie przenieśli na górę Synaj, gdzie znajduje się do dziś klasztor pod jej wezwaniem. W klasztorze tym, w roku 1844, znaleziono najstarszy rękopis Pisma Świętego Święta Katarzyna uważana jest za jedną z 14. Wspomożycieli świętych, którzy w szczególny sposób opiekują się światem. Historia życia świętej Agaty do złudzenia przypomina losy niedawno wspominanej świętej Agnieszki. Obie były piękne, młode, a kiedy przyjęły chrzest, całkowicie oddały się Chrystusowi. I były Mu wierne nawet wówczas, gdy starający się o ich ręce mężczyźni skazali je na męczeńską znaczy dobraUrodziła się na Sycylii w miejscowości Katana około roku 235, w bardzo zamożnej rodzinie. Rodzice dali jej na imię Agata, co w języku greckim oznacza „dobra” i troszczyli się o chrześcijańskie wychowanie córki. Kiedy przyjęła chrzest, oddała całe swoje życie Chrystusowi składając śluby czystości. Była jednak tak piękna, że nie brakowało wokół niej młodzieńców starających się o jej rękę. Wzbudziła nawet zainteresowanie u Kwincjana, namiestnika Sycylii. A gdy go odrzuciła, także dlatego, że był poganinem, szukał on sposobności, aby się na niej zemścić. Okazja pojawiła się sama, gdy cesarz Decjusz na nowo rozpoczął prześladowania POLECABezwzględny tyranKwincjan jednak najpierw oddał Agatę pod opiekę kurtyzany Afrodyzji. Miał bowiem nadzieję, że gdy dziewczyna zazna przyjemności cielesnych, sama porzuci swoją wiarę. Tak jednak się nie stało i po trzydziestu dniach Afrodyzja przyprowadziła Agatę z powrotem do namiestnika, który skazał dziewczynę na okrutne tortury. Ciało Agaty szarpano hakami i przypalano rany, a gdy to nie przyniosło pożądanych efektów odcięto jej piersi. I pozostawiono na pewną śmierć. Jednak jak można przeczytać w Żywotach Świętych Pańskich na wszystkie dni roku z roku 1937, Agata została cudownie uzdrowiona przez św. Piotra, który przyszedł do niej do celi. Całe więzienie zostało wówczas napełnione oślepiającym blaskiem, przed którym uciekli przerażeni strażnicy zostawiając otwarte drzwi. Wszyscy współwięźniowie Agaty odzyskali wolność, ale ona została w swojej celi. Nie chciała bowiem narazić strażników na okrutne kary, które groziły im po ich ucieczce. Dziewczyna znów została postawiona przed sądem Kwincjana, który tym razem rozkazał rzucić ją na rozżarzone węgle i spalić żywcem. W czasie wykonywania tego wyroku, ziemia się zatrzęsła. Zgromadzeni ludzie zaczęli domagać się ułaskawienia Agaty, a przerażony namiestnik uciekł. Agata zmarła na skutek odniesionych ran 5 lutego 251 i sól Agaty„Chleb i sól świętej Agaty od ognia ustrzeże chaty” głosi polskie przysłowie. We wspomnienie świętej, zgodnie z wielowiekową tradycją, w kościołach poświęca się chleb i sól. Mają one chronić domy przed pożarami i piorunami. Dawniej w czasie pożaru wrzucano kawałki poświęconego chleba do płomieni, aby wiatr odwrócił pożar w przeciwnym kierunku. Podawano je również zwierzętom, by chroniły przed chorobami. I nie wiązało się z tym żadne działanie magiczne, ale głęboka wiara, że wszechmocny Bóg działa za wstawiennictwem świętych. Święta Agata chroni w czasie burz, pożarów, trzęsień ziemi, wybuchów wulkanu, sztormów i huraganów, jest patronką matek karmiących piersią i orędowniczką w chorobach nowotworowych również „Da Bóg, a przyjdzie dzień nieustający”. Wiersz Adama Asnyka w przejmującym wykonaniu Sanah Żywa pamięć, patriotyzm i jedność. Warszawiacy wspólne śpiewają dla Powstańców [ZAPIS KONCERTU] Jest program pielgrzymki papieża do Kazachstanu. Jak będzie przebiegać? Adam Stachowiak chce przyjąć chrzest święty i wziąć ślub kościelny. „Jezus czekał na mnie przez tyle lat” 78. rocznica Powstania Warszawskiego. Plan wydarzeń w Warszawie „To Bohater, który walczył kiedy wybuchła wojna w Warszawie”. Poruszająca rozmowa aktorki z 4-letnim synem Górale dotarli na Jasną Górę. Kolorowa, w tradycyjnych strojach, najbardziej rozśpiewana grupa już u Matki Bożej! Papież we wrześniu odwiedzi Kazachstan „Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, za każdy kamień twój, stolico damy krew” Cudowny krucyfiks Baryczków. Wyniesiono go z płonącej katedry w czasie Powstania Warszawskiego “Bóg cieszy się radością człowieka”. Kornel Makuszyński, pisarz walczący o uśmiech dziecka Ksiądz został postrzelony w Meksyku. „Modlimy się o nawrócenie przestępców” Walka o życie Archiego. Sąd odrzucił odwołanie, rodzice kierują sprawę do ONZ Franciszek pobłogosławił niepełnosprawne niemowlę. Poruszające nagranie Ruszyły zgłoszenia na tegoroczny Hosanna Festiwal Magdalena Wyżga/Stacja7Modlitwy przez wstawiennictwo świętej AgatyWszechmogący Boże,niech nam wyprosi Twoje miłosierdzie święta Agata, dziewica i męczennica, która podobała się Tobie, dzięki męczeństwu i poświęconej Tobie zasługi świętej Agaty, naszej patronki, błagamy Cię Boże, umacniaj nas, abyśmy nie zrażali się nigdy trudnościami i bólem, lecz by nasza miłość hartowana w cierpieniu jak w ogniu rozgrzewała serca innych i wiodła nas do Boże, niech święta Agata wstawia się za nami i naszymi bliskimi, wyjednuje nom potrzebne laski, opiekuje się nami i chroni od wszelkich Chrystusa Pana Boże,Ty w osobie świętej Agaty, dziewicy i męczennicy, dałeś nam wzór miłowania Ciebie całym sercem;spraw abyśmy mogli się cieszyć jej wstawiennictwem i swoją pracą wielbić Ciebie, a bliźnim naszym przynosić zdrowie i Chrystusa, Pana Zbawicielu,daj za przyczyną św. Agaty, abyśmy nie służyli światu i grzechowi, lecz jedynie Tobie;abyśmy osiągnęli prawdziwą wolność dzieci Boga i z Tobą mogli kiedyś panować w Królestwie Ojca Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!Najciekawsze artykułyco tydzień w Twojej skrzynce mailowejRaz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

św klara patronką do bierzmowania