Kliknij tutaj --> 🌪️ jak wygląda gips biodrowy

Żadna część twojego ciała nie lubi zbyt dużych obciążeń, które z biegiem lat mogą doprowadzić do zmian chorobowych. Dlatego w ramach profilaktyki zdrowotnej ukierunkowanej na staw biodrowy, postaw na umiarkowaną aktywność. Wybierz ćwiczenia, które wzmocnią mięśnie otaczające ten staw, poprawią jego ruchomość i odżywią Jak wygląda ściąganie gipsu? 6 tygodni temu złamałam nogę kości piszczelowej. Na ściąganie gipsu jadę do wrocławia. Mam 11 lat . po ściągnięciu gipsu wezmą mnie na ręce aby znieść po schodach(było to skąplikowane złamanie bez przemieszczenia) czy jak bedą mnie brać po schodach na rendgen czy ta noga znów sie nie złamie? Znajdziecie w nim informacje związane z tym, kiedy wystarczy wybrać gips szpachlowy a kiedy gładź szpachlową i jakie efekty osiągnąć po ich zastosowaniu. Dziś chcemy opowiedzieć jak powinno przebiegać gipsowanie ścian. Zapraszamy do lektury. Nieoceniona pomoc fachowców ⭕️ Termin: zapisz się na listę rezerwową, powiadomimy Cię jak pojawi się termin⏱ 64 h dydaktyczne⭕️ Miejsce: Centrum Zdrowia Garbary 64, Poznań‍‍⭕️ Prowadzenie: osteopata, fizjoterapeuta Rafał Uryzaj⭕️ Informacje: szkolenia@szkoleniauryzaj.pl⭕️ Szkolenie skierowane do: fizjoterapeutów, masażystów, lekarzy, terapeutów manualnych Biopsja szpiku kostnego – badanie inwazyjne polegające na pobraniu w miejscowym znieczuleniu próbki krwi szpikowej (biopsja aspiracyjna) lub fragmentu kości i szpiku (trepanobiopsja) przy pomocy specjalnej igły. Badanie wykonuje się w przypadku podejrzenia choroby układu krwiotwórczego w celu postawienia właściwego rozpoznania, a w Lieu De Rencontre Aix Les Bains. Protezy wykonujemy w oparciu o indywidualny odlew gipsowy. Z czego się składa? biodrowy kosz biodrowy, który umożliwia zawieszenie protezy, pełni funkcję leja. 2. Stawu kolanowego Staw kolanowy dobierany jest ze względu na aktywność fizyczną pacjenta. 3. Elementów modularnych Do leja i stopy domontowywane są elementy modularne 4. Stopy protezowej Stopa protezowa jest częścią , który odpowiada za kontakt protezy z podłożem. 5. Pokrycia kosmetycznego Ostatnim elementem w budowie protezy jest pokrycie kosmetyczne. Zazwyczaj jest wykonane z pianki na którą naciągana jest pończoszka pokryciowa. Wyłuszczenie w stawie biodrowym stanowi amputację poniżej obręczy miednicy. W wypadku tego rodzaju amputacji stosuje się najczęściej protezę kanadyjską. Proteza przy wyłuszczeniu w stawie biodrowym (tzw. kanadyjska) ma za zadanie zastąpić amputowaną kończynę pomimo braku trzech stawów (biodrowego, kolanowego, skokowego). Cechą charakterystyczną protezy kanadyjskiej jest przesunięcie przegubu biodrowego do przodu, a przegub kolanowy pozostaje cofnięty w stosunku do osi obciążenia (fizjologicznej lokalizacji stawu biodrowego). Gwarantuje to bierne blokowanie obu przegubów w czasie obciążenia protezy. Zarówno biodro, jak i kolano blokują się pod wpływem ciężaru ciała. Protezy stosowane w przypadku wyłuszczenia w stawie biodrowym lub wysokich amputacji kończyn dolnych (krótki kikut uda ) wymagają zastosowania kosza biodrowego, który umożliwia zawieszenie protezy, pełni funkcję leja. Kosz biodrowy jest jednym z najistotniejszych elementów protezy przy wyłuszczeniu w stawie biodrowym. Kosze biodrowe Miarę na kosz pobiera i wykonuje ręcznie technik ortopeda To od precyzji wykonania kosza biodrowego zależy komfort poruszania się pacjenta. Nasi pacjenci pomimo tego rodzaju amputacji poruszają w przeważającej części się bez kul. Mogą być na tyle mobilni ponieważ Nasi technicy posiadając doświadczenie w tym zakresie wykonują indywidualnie dopasowany kosz biodrowy i dobierają do niego odpowiednie elementy stanowiące o dobrej protezie. W przypadku protezy przy wyłuszczeniu w stawie biodrowym używamy modułów wieloosiowych przegubów hydraulicznych kolanowych i biodrowych najlepszych firm Otto Bock, Ossur, Neuhof, Streifeneder, Blatchford, Flex Foot. Całość protezy pokryta jest pianką kosmetycznym na wzór zdrowej kończyny. Stawy kolanowe Kolejnym ważnym elementem w protezie jest staw kolanowy, który dobierany jest ze względu na aktywność fizyczną pacjenta. Możemy wyróżnić kolana mechaniczne, hydrauliczne, pneumatyczne, sterowane elektronicznie. Staw kolanowy wybierany jest przez technika ortopedę (w porozumieniu z pacjentem), przez niego także ustawiany i dopasowywany indywidualnie do potrzeb pacjenta oraz jego wieku. Mamy duże doświadczenie w protezach elektronicznych C-LEG Technologia C-Leg steruje w sposób inteligentny systemem protezowym dla osób po amputacji na poziomie uda i dopasowuje się w czasie rzeczywistym do Twojego wzorca chodu. C-Leg to jeden z najbezpieczniejszym przegubów kolanowych sterowanych mikroprocesorem, dzięki czemu jest niezwykle niezawodny. C-Leg dynamicznie dostosowuje się do różnych codziennych sytuacji – od schodów i ramp po różne podłoża i chodzenie do tyłu. Zintegrowany mechanizm kontroli potknięcia dba o jeszcze większe bezpieczeństwo na co dzień. Można intuicyjnie przyjmować swobodną pozycję stojącą z lekko zgiętym przegubem kolanowym. Przegub można łatwo skonfigurować za pomocą aplikacji. GENIUM Technologia naszych protez nogi Genium umożliwia wykonywanie intuicyjnych i naturalnych sekwencji ruchu, nawet podczas chodzenia do tyłu lub chodzenia po schodach lub podczas przełączania pomiędzy różnymi prędkościami chodzenia i długościami kroku. Więcej pewności i jakości życia, a także odciążenie strony zdrowej, to tylko niektóre z aspektów, które mogą przynieść korzyści użytkownikom. I to jest dowiedzione naukowo. Opierając się na wyjątkowej funkcjonalności protezy Genium, Genium X3 jest wyjątkowo trwała i wytrzymała. Zajęcia wymagające siły fizycznej, pływanie, sportowe zajęcia rekreacyjne, a także takie sytuacje, w których woda, kurz, piasek lub brud odgrywają rolę – to są idealne warunki dla Genium X3. Plie 3 Wzmocniona konstrukcja Kolana Plié 3 sprawia, że jest ono bardziej wytrzymałe i odporne na zanurzenie niż kiedykolwiek. W dalszym ciągu jest najszybszym kolanem elektronicznie sterowanym na rynku, reagując 10 do 20 razy szybciej niż inne kolana tego typu. Dzięki najbardziej czułej i najszybciej reagującej ochronie przed potknięciem i upadkiem, użytkownicy mogą instynktownie poruszać się we własnym tempie i dowolnym kierunku stosując małe kroki i obracając się w ciasnych przestrzeniach. Kolano Plié 3 będące kontynuacją nagradzanych wcześniejszych wersji jest przewidziane dla użytkowników z poziomu mobilności 3 zapewniając im wysoki poziom ochrony przed upadkiem, jak i dla poziomu mobilności wysokiego 3 i 4 dostosowując się do zmiennego tempa chodzenia i pozwalając na bieganie. Kolano bardzo dobrze radzi sobie ze zmiennym rytmem chodzenia i nierównym terenem. Istotną cechą jest odporność na zanurzenie w wodzie, spełnia wymogi normy IP 67, więc jest również odporne na kurz. Stopy protezowe Następną znaczącą częścią protezy modularnej jest stopa. To element, który odpowiada za kontakt protezy z podłożem. Jej wybór, podobnie jak w przypadku kolana, podyktowany jest przede wszystkim mobilnością pacjenta, lecz także jego wagą i wiekiem. Możemy wyróżnić stopy ze stawem skokowym ruchomym lub sztywnym. Kolejne rozróżnienie dotyczy materiału, z którego stopa jest wykonana. Najpopularniejsze na rynku, a także najbardziej niezawodne, są stopy z włókna węglowego. Ostatnim elementem w protezie podudzia jest pokrycie kosmetyczne. Jest ono wykonywane z pianki ciałopodobnej, na wzór zdrowej nogi. Całość uzupełniona jest pończoszką pokryciową. Protezy stałe kończyn dolnych Proteza ostateczna modularna z koszem biodrowym po wyłuszczeniu w stawie biodrowym lub krótkim kikutem wymagającym zaprotezowania z koszem biodrowym Jaka jest cena protezy przy wyłuszczeniu stawu biodrowego? Wszystko uzależnione jest od anatomicznych uwarunkowań pacjenta oraz systemu wykonywania protezy uda. Technik ortopeda podczas przeprowadzania wywiadu, zbierania informacji o pacjencie oraz w czasie badań, przygotowuje projekt protezy uda. Jej cena uzależniona jest w znacznym wymiarze od indywidualnych uwarunkowań pacjenta oraz jego zapotrzebowania. Pracownie oferujące niższe ceny protez, często obniżają je kosztem szybkiej i niedokładnej pracy. Należy pamiętać, że proteza ma podnieść jakość życia i zagwarantować komfort użytkowania. Warto więc wybrać pracownię ortopedyczną, która zapewni bezpieczeństwo i perfekcyjnie wykonaną protezę uda. Jak wygląda proces budowy? 1. Wywiad z pacjentem Konsultacja odnośnie wymagań oraz potrzeba które ma spełniać przyszła proteza (dobór odpowiednich elementów takich jak kolano, stopa protezowa) 2. Pobieranie miary Technik ortopedia wstępnie dokonuje oględzin kikuta w celu zaznaczenia miejsc newralgicznych, następnie przy użyciu taśmy antropometrycznej wykonuje pomiar kikuta. Kolejnym etapem jest odpowiednie zabandażowanie kikuta przy użyciu opasek gipsowych ówcześnie zamoczonych w wodzie. Dzięki temu otrzymujemy negatyw gipsowy który jest odwzorowaniem kikuta pacjenta. Pobieranie miary kończyn dolnych: – podudzie – w pozycji siedzącej – udo – w pozycji stojącej – podwójna amputacja – w pozycji leżącej 3. Obróbka pozytywu Wcześniej uzyskany negatyw zostaje zalany gipsem dzięki czemu uzyskujemy pozytyw. Obróbka pozytywu jest najważniejszym etapem produkcji protezy, ponieważ technik ortopeda musi nadać pozytywowi odpowiedni kształt. Proces ten wykonuje się ręcznie przy użyciu takich narzędzi jak tarnik. 4. Wykonanie leja protezowego Pozytyw gipsowy mocuje się w przystawce do laminacji. Następnie namoczony „rękaw” zostaje naniesiony na pozytyw. Uruchamiana zostaje pompa próżniowa która powoduje idealne przyciągnięcie się rękawa do pozytywu. Kolejnym etapem jest naniesienie odpowiedniej ilości warstw dzianiny (włókno szklane ) oraz zamocowanie kilku pasków włókna węglowego w miejscach najbardziej narażonych na ewentualne pękanie, łamanie się. Na koniec nakłada się kolejny rękaw foliowy do którego następnie jest wlewana żywica. Żywica znajduje się pomiędzy rękawami foliowymi dzięki czemu wsiąka jedynie w dzianiny bez kontaktu z gipsem. 5. Obróbka leja protezowego Gdy żywica zwiąże następuje wycięcie leja protezowego przy użyciu piłki oscylacyjnej. Pozytyw który znajduje się w środku leja zostaje wybity. Następnie lej poddaje się obróbce wykańczającej przy użyciu szlifierki oraz papierów ściernych o różnej grubości. Obróbkę leja protezowego wykonuje się głównie na specjalistycznej wydrążarce. 6. Przygotowanie protezy do przymiarki Lej protezowy zostaje przymocowany do elementów przymiarkowych zapewniających szeroki zakres zmiany ustawienia protezy. 7. Przymiarka Podczas tego etapu pacjent przymierza nową protezę. Technik ortopeda jest odpowiedzialny za odpowiednie ustawienie protezy tak by pacjent nie odczuwał żadnego dyskomfortu z użytkowania, oraz by ustawienie było zgodne z anatomią człowieka. Pacjent chodząc na protezie podczas przymiarki podejmuje decyzje czy proteza jest dobra. Wszelkie drobne poprawki ustawienia są natychmiast wykonywane. 8. Kopiowanie Po przymiarce gdy proteza została już odpowiednio ustawiona następuje tzn. proces kopiowania. Proteza zostaje zamontowana w kopiarce, gdzie elementy przymiarkowe zastępowane są elementami stałymi bez zmiany ustawienia protezy. 9. Laminacja Lej protezowy zostaje odłączony od reszty protezy i zalany gipsem, a następnie umieszczony w przystawce do laminacji. Nakładane zostają na niego odpowiednie warstwy dzianiny a następnie rękaw do którego zostaje wlana żywica. Laminacja ma na celu wzmocnić lej protezowy poprzez nałożenie drugiej warstwy laminatu, oraz poprawę estetyki. Po zastygnięciu żywicy, gips z wnętrza leja zostaje usunięty ,a sam lej poddaje się już końcowej obróbce wykańczającej przy użyciu szlifierki. 10. Pokrycie kosmetyczne Specjalna gąbka zostaje nałożona na protezę oraz przyklejona do leja i do górnej części stopy. Następnie przy użyciu wydrążarki następuje nadanie odpowiedniego kształtu gąbce by wyglądała jak prawdziwa noga i odpowiadała anatomicznym wymiarom drugiej nogi pacjenta. Nasze realizacje Efekt równych i idealnie gładkich ścian oraz sufitów jest ostatnio bardzo pożądany. Malowanie tak przygotowanych powierzchni to czysta przyjemność, a także szerokie pole do manewru pod względem aranżacyjnym. Szpachlowanie nie jest czynnością bardzo skomplikowaną, ale wymaga odrobiny fachowej wiedzy oraz precyzji i cierpliwości. Acryl-Putz Gładź gipsowa - instrukcja kładzenia Przed przystąpieniem do wyrównywania i gładzenia ścian warto zdać sobie sprawę z mnogości wyrobów produkowanych na bazie gipsu. W sklepach budowlanych znajdziemy tradycyjny gips budowlany, gipsy szpachlowe, gładzie gipsowe, gotowe masy wyrównawcze i wiele innych. Sukces przeprowadzonego remontu w sporej mierze warunkowany jest prawidłowym wyborem materiału do szpachlowania (zgodnym z jego przeznaczeniem). Najbardziej uniwersalne pod tym względem są gipsy szpachlowe, ale przy ich zastosowaniu nie uzyskamy idealnie gładkiej powierzchni ścian, co uwidoczni się zwłaszcza po nałożeniu farby satynowej. Pod takiego typu farby najlepiej nadają się gładzie (wyroby o mniejszym uziarnieniu). Jednak znów te nanosi się tylko jako wierzchnią warstwę na gips, bo są zbyt słabe, aby mogły wypełniać poważniejsze ubytki czy maskować szpary. Przygotowanie podłoża pod gips Gips, który w ostatniej fazie wymaga wyszlifowania intensywnie pyli. Dlatego jeszcze przed rozpoczęciem prac najlepiej jest wynieść z remontowanego pomieszczenia wszystkie meble i sprzęty oraz zabezpieczyć folią okna, drzwi i podłogę. Zdecydowanie usprawni to późniejsze sprzątanie. Ze ścian oraz z sufitu przygotowywanych do szpachlowania należy usunąć stare odspajające się od podłoża powłoki malarskie. Służy do tego szpachelka oraz szczotka druciana. Jeśli w podłożu występują pęknięcia, należy je delikatnie poszerzyć, tak aby masa szpachlowa mogła je szczelnie wypełnić. Kolejnym krokiem jest wyczyszczenie ścian z pyłu. Przeważnie wykonuje się to odkurzaczem ze specjalną końcówką. Czasami jednak konieczne jest umycie powierzchni wodą z dodatkiem mydła malarskiego. Tak przygotowane podłoże wymaga zagruntowania dobrym preparatem gruntującym, co pozwala uzyskać jednolitą chłonność i ułatwia kolejne etapy pracy. Ostatni etap przygotowawczy to wypełnienie odpowiednio dobraną masą szpachlową szczelin i ubytków. Zabiegu tego wymagają wszystkie poważniejsze uszkodzenia i nie warto go pomijać, bo szpachla nanoszona następnie po całości powierzchni nie załatwi tego problemu. Gips należy rozrabiać zgodnie z informacją na opakowaniu Przygotowanie masy szpachlowej – jak i w jakich proporcjach rozrabiać gips? Aktualnie w sklepach znaleźć można wiele rodzajów produktów do wykończenia ścian, w tym mas szpachlowych, które po otwarciu opakowania i wymieszaniu jego zawartości są gotowe do aplikacji. Produkty tego typu mają przeważnie dobrą jakość i są chwalone przez wykonawców za łatwość nanoszenia. Jednak są też sporo droższe niż ich standardowe odpowiedniki w postaci sproszkowanej. Tradycyjne szpachle gipsowe (w proszku) wymagają rozrobienia z wodą. Zawsze należy robić to dokładnie ta, jak zaleca producent danego wyrobu (proporcje ilości wody do ilości proszku znajdują się na opakowaniu). Jedynie bardzo doświadczeni wykonawcy pozwalają sobie na mieszanie gipsu zgodnie z zasadą „na oko”. Szpachla musi być bardzo dokładnie wyrobiona (nie mogą znajdować się w niej nawet najdrobniejsze grudki) i powinna być plastyczna. Do mieszania najlepiej jest użyć mechanicznego mieszadła, które nakłada się na wiertarkę. Bardzo ważne jest, aby jednorazowo rozrabiać tyle gipsu, ile zdążymy wykorzystać (nanieść na ściany i rozprowadzić) w ciągu godziny. Po tym czasie szpachle gipsowe zaczynają bowiem wiązać i twardnieć, co uniemożliwia ich dalsze nakładanie. Pamiętajmy, że nawet wprawieni gipsiarze nie rozrabiają na raz więcej zaprawy niż ¾ 10 litrowego wiaderka. Szpachlowanie ścian – jak nakładać gips? Do szpachlowania przystępuje się po całkowitym wyschnięciu gruntu oraz szpachli naniesionej na większe ubytki i szpary. Niezbędna jest tu długa paca ze stali nierdzewnej oraz mniejsza szpachelka (do aplikacji gipsu na pacę i zgarniania jego nadmiaru). Gips nakłada się pewnymi, długimi, półkolistymi ruchami ręki. Ściany zaczyna się szpachlować od dołu (od wybranego narożnika). Następnie przemieszcza się sukcesywnie ku górze. Na sufit natomiast gips kładziemy najpierw przy ścianie z otworem okiennym i kierujemy się do środka pomieszczenia. Pamiętajmy, że pojedyncza warstwa gładzi szpachlowej nie powinna być grubsza niż 3 mm (niestosowanie się do tej zasady zwykle skutkuje szybkim spękaniem gipsu). Tymczasem w wielu przypadkach konieczne okazuje się położenie grubszej warstwy materiału wyrównującego. Wtedy prace trzeba dzielić na etapy (kolejne warstwy nakładać po całkowitym wyschnięciu poprzednich). Przeważnie udaje się nałożyć gładź dwuetapowo, ale czasami konieczne jest zastosowanie trzech warstw. Szlifowanie po szpachlowaniu Warto zdawać sobie sprawę, że im większa staranność podczas szpachlowania, tym mniej pracy związanej z doprowadzeniem ścian do całkowitej gładkości (szlifowaniem). Do szlifowania stosuje się papier ścierny bądź specjalne siatki szlifierskie do gładzi gipsowych. Materiały te można nałożyć na zwykły drewniany klocek i wykonywać pracę ręcznie albo wykorzystać mechaniczną szlifierkę oscylacyjną. Gips należy szlifować aż do momentu całkowitego jego wygładzenia. Aby prawidłowo ocenić jakość i postęp prac, należy zadbać o porządne oświetlenie pomieszczenia. Najlepiej nadaje się do tego robocza lampa halogenowa. Sprawdź również, jak uniknąć błędów podczas wykańczania ścian. Proponowane dla Ciebie Technologie budowlane idą niesamowicie do przodu. Dziś mamy już taki wybór różnorodnych materiałów, że możemy przeglądać oferty bez końca. Sytuacja podobnie przedstawia się w związku z dostępnymi rodzajami gipsów budowlanych. Dlatego poniżej przedstawiamy już kompletne vademecum gipsowe, które pomoże w zorientowaniu się w tej gipsowaniaWymagający niskiej energochłonności procesów produkcyjnych gips budowlany powstaje w wyniku wypalania kamienia gipsowego i stąd występuje w zmielonej postaci. Zwykle składa się z gipsu surowego, który jest minerałem występującym w przyrodzie albo z gipsu surowego z fabrycznie tworzonymi dodatkami. Dzięki tym dodatkom (np. opóźniacze, przyspieszacze czy regulatory konsystencji) wzmacniane są i regulowane właściwości gipsu. Wśród dodatków także pojawiają się wypełniacze, jak piasek czy budowlany wymaga specyficznych warunków, żeby mógł stwardnieć. Zawsze sypie się go do wody, nie odwrotnie, żeby uniknąć skluszczeń oraz dokonuje się tego wyłącznie na powietrzu. Po wiązaniu, w trakcie którego zwiększa się objętość gipsu, następuje jego stwardnienie. Natomiast zbędne jest przy tym utrzymywanie go w wilgotności, jak w przypadku wapna i cementu, gdyż można go od razu suszyć, po czym zyskuje od razu swoją pełną wytrzymałość. Dlatego głównymi jego zaletami bywa szybki proces twardnienia oraz łatwość budowlany: jasne i ciemne stronyZwolennicy gipsu budowlanego uświadamiają nas także o innych dobrych stronach tego produktu. Mianowicie stanowi on materiał wysoce ekologiczny, gdyż cechuje go niski poziom promieniotwórczości. Charakteryzuje się do tego małą gęstością objętościową i znaczną porowatością. Gips jest też ceniony ze względu na swoją mrozoodporność oraz ognioodporność. Także okazuje się być liderem wśród materiałów budowlanych ze względu zarówno na stwarzanie odpowiednich warunków cieplnych w pomieszczeniu (dobra izolacja termiczna, utrzymywanie stałej temperatury), jak i w związku ze swoimi zdolnościami do regulowania wilgotności w pomieszczeniu (wchłania wilgoć z powietrza oraz uwalnia ją w przypadku przesuszenia)Zdecydowanie mankamentem stosowania gipsu budowlanego jest jego duża nasiąkliwość i rozpuszczalność pod wpływem wilgoci. Przez to staje się nieodporny na zmiany warunków atmosferycznych i w związku z tym nie może być on użyty do tynków zewnętrznych. Także najlepiej jest od razu chronić elementy stalowe (np siatki Rabitza, uchwyty do zawieszania) w miejscach połączenia ich z gipsem, żeby uniknąć występowania korozji. Niepokojące staje się również niszczące jego strukturę tzw. butwienie gipsu jako niepożądany efekt jego naprzemiennego nawilżania i wysychania. Uważajmy też lepiej w sytuacjach, kiedy zaczniemy układać go na betonie lub na innej powierzchni o cementowym spoiwie, gdyż podłoże oddające jeszcze wodę lub zawilgocona któraś z jego części przyczyniają się wówczas do powstawania zatem mieć świadomość tego, że niekoniecznie musimy korzystać z gipsu budowlanego. Istnieją bowiem alternatywne rozwiązania, które proponują producenci wyrobów budowlanych. Możemy bowiem spokojnie sięgać po spoiwa anhydrytowe czy magnezjowe. Jako spoiwo można również śmiało zastosować wapno i zastosowaniaGips budowlany ma szerokie zastosowania. Stosuje się go przede wszystkim do pokrycia ścian, a jego głównym zadaniem jest wygładzanie nierówności. Właśnie ze względu na jego różne zastosowania można wyróżnić pewne odmiany gipsu jednego z głównych rodzajów gipsu zalicza się po pierwsze gips sztukatorski używany, jak nazwa wskazuje, do sztukaterii, wyrobów różnych form oraz do robót na siatce Rabitza. Nadaje się też do wykonywania tynków wewnętrznych i elementów gipsowych. Wymaga on od 8 do 25 minut do rozpoczęcia twardnienia, które kończy się między 20 a 60 minutą, kiedy to należy przerwać jego najbardziej znanym rodzajem stał się gips tynkowy, którym wykonuje się tynki wewnętrzne czy roboty na siatce Rabitza i który rozpoczyna twardnieć powyżej 3 minut. Możliwe natomiast jest jego przecieranie, gdyż można go zdecydowanie dłużej się także inne odmiany gipsu budowlanego oparte na bazie gipsu sztukatorskiego i/lub gipsu budowlanego, których specjalne właściwości otrzymuje się w fabryce za pomocą regulatorów lub układania jednowarstwowych tynków wewnętrznych o grubości 5mm stosuje się gips do tynków gotowych, który powoli ulega twardnieniu, a jego czas ułożenia i obróbki od momentu zarobienia wodą trwa ok. 45 minut. Kolejny rodzaj gipsu ma właściwości dokładnie takie jak jego poprzednik. Jednak ma szersze zastosowania, gdyż nie tylko służy do wykończenia jednowarstwowych tynków wewnętrznych (grubość 5mm), ale również do podłoży, które są gładkie i mało ssące, jak np. powierzchnie betonowe. Mowa oczywiście o gipsie do tynków przyczepnych. Tynki także mogą być wykonywane w sposób mechaniczny za pomocą agregatów tynkarskich, w których nie dochodzi do zestalania się gipsu podczas nawet 15 minutowych przerw, a dzięki regulatorom możliwe jest jego długotrwałe układanie. Takie właśnie cechy posiada tzw. gips do tynkowania mechanicznego, który ma też takie właściwości jak gipsy do tynków również gipsy służące do różnych płyt gipsowych i ich wykończenia. Do osadzania tzw. suchych tynków (płyt gipsowo-kartonowych) stosuje się gips plackowaty, który nie tylko powoli twardnieje, ale posiada również podwyższone zdolności do zatrzymywania wody, co sprawia, że nie zostaje ona odessana przez karton. Z kolei do łączenia płyt gipsowych zaprawą stosowany bywa specjalny gips spoinowy (fugowy) o właściwościach dokładnie takich jak poprzedni rodzaj gipsu. Poza tym możemy też skorzystać z gipsu szpachlowego, którym nie tylko zaszpachlujemy doskonale spoiny płyt gipsowych, ale też inne równe budowlany może być też wykorzystywany do zadań specjalnych, w zależności od przeznaczenia wyróżnia się takie jego odmiany, jak choćby gips marmurkowy (cement marmurkowy), gipsy modelarskie, izolacyjne czy lekkie (komórkowe). Gips w budownictwie wykorzystywany jest głównie do prac wykończeniowych, w formie sypkich półproduktów lub wyrobów gotowych do zamontowania. Pełni on rolę spoiwa o szczególnych własnościach, wykorzystywanego do przygotowania zapraw, a w postaci płyt gipsowo-kartonowych lub gipsowo-włóknowych, pozwala na tworzenie zabudowy wewnątrz domu. Z artykułu dowiesz się: Jakie własności techniczne i użytkowe ma gips? Wszystkiego o materiałach gipsowych. Czym jest anhydrytowy jastrych podłogowy? Gdzie sprawdzą się płyty gipsowe? Jak mocować bloczki na ścinach? Tworzenie dekoracji z gipsu? Własności techniczne i użytkowe gipus Gips budowlany, pod względem chemicznym jest półwodnym siarczanem wapnia CaSO4• 0,5H­2O, wytwarzanym w procesie prażenia naturalnego kamienia gipsowego lub w technologii pozyskiwania gipsu z instalacji odsiarczania spalin, w elektrowniach węgłowych. Zależnie od temperatury, w jakiej przebiega proces wypalania uzyskuje się podstawowy materiał – gips budowlany lub jego bezwodną odmianę nazywaną anhydrytem. W rzeczywistości gips jako spoiwo budowlane jest mieszaniną różnych jego odmian, a na jego właściwości wpływa również stopień i rodzaj zanieczyszczeń, poziom rozdrobnienia, jak i celowo dodawane substancje modyfikujące. Bezwodna odmiana gipsu zwana anhydrytem, wykorzystywana jest gównie na wylewki podłogowe. Fot. Uzin Utz Pod względem technicznym gips (przynajmniej teoretycznie) jest materiałem odnawialny - w procesie twardnienia następuje jego uwodnienie do dwuwodnego siarczanu wapnia CaSO4•2H2O, a po ponownym wyprażeniu i zmieleniu może pełnić znów rolę spoiwa gipsowego. Własności użytkowe gipsu charakteryzuje się: krótkim czasem wiązania (nawet kilka minut), który łatwo modyfikować odpowiednimi dodatkami, brakiem skurczu, a nawet pewnym zwiększeniem objętości podczas wiązania, dość dużą wytrzymałością na ściskanie i zginanie, własnościami ogniochronnymi, chemicznie związana w gipsie woda (ok. 20% masy) pod wpływem temperatury powyżej 140 °C uwalnia się w postaci pary, co pochłania znaczne ilości energii cieplnej, schładzając powierzchnie, w pewnym zakresie utrzymuje stabilną wilgotność powietrza. Jednak jego wykorzystanie w budownictwie jest ograniczone ze względu na niską odporność na zawilgocenie – w stanie mokrym traci wytrzymałość, dlatego nie może być wykorzystywany na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach wilgotnych. Oddziałuje również korozyjnie na metale – stykające się z nim elementy stalowe muszą mieć powłokę ochronną. Zaprawy, kleje, gładzie gipsowe Spoiwo gipsowe w połączeniu z odpowiednio dobranymi dodatkami, w formie sypkich materiałów do zmieszania z wodą, umożliwia wykonywanie wielu prac wykończeniowych, poczynając od drobnych napraw, po pokrycie tynkiem ścian i sufitów. Tynki gipsowe są dobrym podłożem pod powłoki malarskie, tapety i łatwo je później naprawić bez pozostawiania śladu po ewentualnych uszkodzeniach. Tynki gipsowe są doskonałym podłożem pod farbę. Fot. Baumit Mogą być jednak nakładane jedynie w wewnątrz pomieszczeń i to na powierzchniach nienarażonych na zamoczenie. Nakładane są z reguły jako jednowarstwowe i uzyskują dostatecznie gładką powierzchnię, gotową do nałożenia warstwy dekoracyjnej. Dostępne są również modyfikowane tynki gipsowe z dodatkiem wapna (tynki gipsowo-wapienne), które zapewniają zwiększoną odporność na korozję biologiczną (rozwój grzybów i pleśni), jak i łatwiej uzyskuje po ich nałożeniu wysoką gładkości otynkowanej powierzchni. Oprócz różnic w składzie materiału wiążącego, tynki gipsowe oferowane są w kilku odmianach różniących się zalecanym sposobem aplikacji (ręczna bądź maszynowa), zakresem grubości warstwy, wielkością ziarna kruszywa, jak i szczególnymi własnościami - np. możliwością nakładania pocienionej powłoki, czy charakteryzujące się podwyższoną przyczepnością. Gładzie gipsowe można wykorzystać do wygładzania lub naprawy, otynkowanych ścian i sufitów. Fot. Megaron Szczegółowe informacje o wszystkich parametrach i własnościach konkretnego rodzaju tynku, zawarte są w karcie produktowej opracowanej przez producenta. Gładzie gipsowe to popularny produkt wykorzystywany do naprawy, jak i wygładzania otynkowanych powierzchni, a dostępne produkty różnią się twardością pokrycia, łatwością obróbki czy grubością warstwy. Podobne zastosowania mają masy szpachlowe używane do spoinowania płyt gipsowo-kartonowych lub wygładzania całej ich powierzchni. Sypkim produktem gipsowym są też kleje przeznaczone do mocowania płyt g-k do różnych podłoży. Dzięki zastosowaniu tzw. suchych tynków, łatwo można wyrównać nawet bardzo odkształcone powierzchnie, jednocześnie eliminując uciążliwe (zwłaszcza podczas prac remontowych) mokre roboty wykończeniowe. Anhydrytowy jastrych podłogowy Anhydryt, czyli bezwodna odmiana gipsu wykorzystywana jest jako spoiwo w samopoziomujących się podkładach podłogowych. Wylewki te stosowane są przede wszystkim jako tzw. pływający jastrych, na warstwach izolacji akustycznej lub termicznej, oraz w systemach ogrzewania podłogowego. Jastrych anhydrytowy wykonuje się łatwiej i szybciej, jednak nie jest odporny na zawilgocenie Fot. Lafarge Dzięki zdolności do samorozlewu i rzadkiej konsystencji nie wymagają mechanicznego wyrównywania ani zagęszczania, tworząc bezspoinowe i gładkie pokrycie o wysokiej wytrzymałości. Cechy te są szczególnie korzystnie przy wykonywaniu jastrychu podłogowego na podłogówce – znikomy skurcz wylewki i dobra przewodność cieplna zapewniają sprawne funkcjonowanie takiego ogrzewania. Do tworzenia takich jastrychów wykorzystuje się agregaty mieszająco-pompowe, które zapewniają wydajne pokrycie znacznych powierzchni w jednym cyklu. Płyty gipsowe do różnych zastosowań Gotowe produkty w postaci płyt wytwarzanych na bazie gipsu, wykorzystywane są do tworzenia tzw. suchej zabudowy (ścianek działowych, sufitów podwieszanych), jak również w formie płyt podłogowych czy kasetonów. Popularne płyty gipsowo-kartonowe wytwarzane są w kilku odmianach, różniących się odpornością na warunki otoczenia. Płyty zwykłe klasy A (dawniej GKB) o szarej barwie kartonu, przeznaczone są do pomieszczeń suchych, natomiast impregnowane z oznaczeniem H2 (GKBI) o zielonej barwie kartonu, charakteryzują się podwyższoną odpornością na zawilgocenie, ale tylko w pomieszczeniach okresowo wilgotnych. Dostępne są również płyty klasy H1 (względnie wodoodporne), jednak ze względu na wysoką cenę mają ograniczone zastosowanie. Z przeznaczeniem do specjalnych wymagań, używane są płyty zbrojone włóknem szklanym DF (GKF) z czerwonymi napisami, cechujące się zwiększoną odpornością ogniową, lub klasy DFH2 (GKFI) łączące zalety płyt wodo – i ognioodpornych. Oprócz tego, płyty gipsowo-kartonowe różnią się wymiarami, grubością oraz kształtem wykończenia krawędzi, co pozwala na optymalny ich dobór, zależnie od formy wykorzystania. Najczęściej montowane są jako pokrycia ścianek działowych, czy zabudowy poddaszy na stelażu ściennych lub sufitowym, jak i w formie okładzin klejonych zastępując tradycyjne tynki. Newsletter DARMOWY PORADNIK BUDOWLANY RAZ W TYGODNIU NA TWÓJ E-MAIL Płyty gipsowo-włóknowe dzięki jednorodnej budowie, charakteryzują się większą wytrzymałością niż płyty g-k. Można je oczywiście stosować zamiennie, ale głównym obszarem ich wykorzystania jest tworzenie np. podczas prac remontowych tzw. suchego jastrychu, układanego bezpośrednio na warstwie wyrównującej z drobnego kruszywa. Płyty takie są dwuwarstwowe z utworzonym zakładem, dzięki czemu po sklejeniu tworzą sztywną i równą powierzchnię gotową do ułożenia dowolnej posadzki. Kasetony gipsowe wykorzystywane są jako wypełnienie systemowych sufitów podwieszanych, montowanych z profili wzdłużnych i poprzecznych, które tworzą pola o wymiarach 600x600 m bądź 600x1200 mm. Wypełnieniem systemu sufitów podwieszanych są kasetony gipsowe. Fot. Rockfon Zależnie od odmiany systemu, profile nośne mogą być widoczne lub ukryte w wycięciach kasetonów. Powierzchnia wypełnienia z wykończeniem standardowym może być gładka lub perforowana i malowana na biało, ale dostępne są również kasetony o profilowanej powierzchni, z powłoką dekoracyjną np. imitującą drewno, bądź pokryte folią zapobiegającą nadmiernemu ich zawilgoceniu. Gipsowe bloczki na ściany Bloczki gipsowe są coraz chętniej wykorzystywanym materiałem do stawianie ścianek działowych. Można z nich budować przegrody o grubości 8 cm lub 10 cm. Produkowane są w dwóch odmianach: jako zwykłe, przeznaczone do pomieszczeń suchych i impregnowane stosowane w pomieszczeniach o podwyższonej okresowo wilgotności (łazienki, pralnie, kuchnie). Ukształtowane po bokach pióra i wpusty umożliwiają precyzyjne ich połączenie, zapewniając uzyskanie gładkiej i równej płaszczyzny przegrody. Ścianki stawiane z bloczków gipsowych nie wymagają tynkowania – wystarczy szpachlowanie uszkodzeń i ewentualne naciągnięcie cienkiej warstwy gładzi. Podstawową ich zaletą jest ograniczenie do minimum prowadzenia tzw. prac mokrych i szybkość budowania, uzyskując przy tym dobrą izolacyjność akustyczną. Gipsowe dekoracje Własności techniczne gipsu pozwalają na tworzenie z tego materiału precyzyjnych odlewów, dzięki czemu łatwo uzyskuje się dekoracyjne elementy zdobiące ściany czy sufit w postaci plafonów, rozet, obramowań, pilastrów czy gzymsów. Gipsowe panele 3D można umieścić na ścianie. Fot. Lilianna Jampolska Gotowe, gipsowe elementy zdobnicze zależnie od wielkości i miejsca ich zamontowania, mocowane są na klej lub z użyciem kołków/kotew, rozmieszczonych stosownie do przewidywanego obciążenia. Autor: Cezary Jankowski Opracowanie: Klaudia Tomaszewska Zdjęcie otwierające: Orteza to współczesne i bardzo praktyczne rozwiązanie ortopedyczne, skutecznie zastępujące znany i wciąż stosowany w medycynie opatrunek gipsowy. Zakładając ją na wybraną część ciała pacjenta, lekarze mogą ją nie tylko dopasować, ale też skorygować jej wielkość i ułożenie w trakcie leczenia. Ortezy sprawdzają się jako unieruchomienie stawów kończyn, które uległy zwichnięciu, skręceniu czy też gdy zerwane zostały więzadła. Z pomocą przyjdą ci również, gdy złamiesz kość płaską i krótką. Dlaczego orteza, a nie gips? Orteza jest bliższa ideału od gipsu, gdy chodzi o unieruchomienie i zabezpieczenie uszkodzonego miejsca. Gips nie ma możliwości regulacji i poprawy, przez co może powstać wolne miejsce po ustąpieniu opuchlizny. Lekarz nie może też sprawdzić, jak wygląda staw i kontrolować zarówno jego wyglądu jak i stanu zdrowia. Na szczęście to i wiele innych działań, możliwych jest w przypadku ortezy. Jeśli miałeś okazję korzystać z jej dobroczynnego działania, z pewnością zauważyłeś, że jest lekka, a jej noszenie nie jest uciążliwe. Można ją też regulować i dopasowywać w trakcie całego procesu leczenia. Poza tym nie powoduje odparzeń, co wynika z bardziej higienicznego środowiska, w którym umieszczona jest kończyna. Jeśli tylko jest taka możliwości i otrzymasz zgodę od lekarza, możesz ortezę zdjąć na chwilę, by móc przemyć okolicę schorzenia. W trakcie wizyty kontrolnej, twój lekarz może też na bieżąco kontrolować opuchliznę i proces jej ustępowania. Rodzaje i zastosowanie ortez Ortezy można podzielić ze względu na konstrukcję i zastosowanie. Stąd do wyboru są protezy sztywne, półelastyczne i elastyczne, które pełnią funkcje kompensacyjne, stabilizujące, korekcyjne i kompresyjne. Pomagają ustabilizować różne odcinki ciała, począwszy od kręgosłupa szyjnego, aż po stopę. Orteza kręgosłupa, stosowana jest najczęściej w odcinku : szyjnym – w formie kołnierza ortopedycznego, piersiowym – pełni funkcję korektora postawy u osób chorujących na kifozę lub garbiących się (prostotrzymacze) oraz u osób z ciężkim uszkodzeniem stawu barkowo-obojczykowego (ósemkowe pasy obojczykowe), lędźwiowo-krzyżowym – używane przy złamaniach trzonów kręgów i zespole bólowym kręgosłupa lędźwiowego. W przypadku kończyn górnych, stosuje się ortezę: stawu barkowego – pomaga uzyskać pozycję autonomiczną, stawu łokciowego i przedramienia – blokuje i reguluje kąt przy łokciu tenisisty i golfisty, dłoni i stawu nadgarstkowego – wzmacnia przy kontuzjach nadgarstka. W schorzeniach i kontuzjach kończyny dolnej, używana jest orteza stawu: biodrowego i uda – unieruchamia staw biodrowy i kontroluje ruch w trakcie rehabilitacji po leczeniu operacyjnym, kolanowego i podudzia – unieruchamia kończyny, skokowego i stopy – stabilizuje i unieruchamia zwichnięty lub złamany staw skokowy oraz zabezpiecza przed urazem. Są też ortezy dla dzieci i młodzieży: AFO – stosowana w czasie nocnego odpoczynku, DAFO – dopasowana do aktywnego stylu życia. Orteza – możliwe powikłania Jeśli lekarz dobrze dobierze ortezę, a ty odpowiednio będziesz jej używał, nie powinno dojść do powikłań. Jednak zdarzają się one i warto o tym pamiętać, byś mógł odpowiednio wcześnie zareagować i wprowadzić właściwe zmiany. Jeśli twoja orteza jest źle umieszczona, czyli za luźno, za ciasno lub na nieprawidłowej wysokości, może spowodować mechaniczne otarcia i rany na skórze. Poniżej miejsca stosowania ortezy, mogą pojawić się obrzęki spowodowane utrudnionym odpływem krwi żylnej i limfy. Używając ortezy, musisz pamiętać, aby odpowiednio ją konserwować i przestrzegać zasad higieny. W innym przypadku na twojej skórze mogą pojawić się zmiany o charakterze alergicznym i zapalnym.

jak wygląda gips biodrowy